WAANZIN

Begin april kreeg ik een telefoontje vanuit Griekenland. Het was een spelersmakelaar die vroeg wat ik aankomende seizoen ging doen.  Ik antwoordde dat ik dit nog niet wist en dat ik aan het rondkijken was voor mogelijkheden. De man vroeg me of ik ook weer in Griekenland wilde werken als de mogelijkheid zich voordeed. Daar moest ik toch wel eventjes over nadenken. Ik beloofde hem binnen paar dagen terug te bellen met een antwoord…

Er ging van alles door mijn hoofd heen. De eventuele mogelijkheid om weer trainer te zijn in het buitenland,  het wonen in een ander land. Het missen van mijn kinderen, vriendin en kinderen.  Ik moet wel zeggen: Ik vind Griekenland een geweldig land om te wonen. In de paar maanden dat ik er woonde ben ik echt, en dan vooral van de regio Volos/Agria, gaan houden.  Maar zou ik weer binnen een Griekse voetbalclub willen gaan werken?

Mijn gedachten gaan terug naar een telefoontje dat ik kreeg van de eigenaar  van Niki Volos in begin juni 2014. Hij vroeg of ik trainer wilde worden van zijn club. De club Niki Volos was gepromoveerd naar het hoogste niveau van het betaald voetbal in Griekenland.  De eigenaar (in Griekenland noemen ze dat “de president”) had info gevraag bij Yannis Anastasiou , trainer van Panthinaikos en oud speler onder mij bij o.a. Roda JC en Sparta Rotterdam. De president  wilde een Nederlandse stijl van werken hebben binnen zijn club.  De hele club moest een Nederlands karakter krijgen en daarvoor vond hij mij de juiste man.

Twee dagen na het telefoontje zat ik a in het vliegtuig naar Griekenland toe. Op het vliegveld in Athene werd ik ontvangen door 3 mensen, die ik geen van allen kende. Ik vermoedde dat het medewerkers van de president waren. In de auto naar de president kwam het gesprek langzaam op gang.  Twee spraken er alleen Grieks en 1 was een oudere man die in het verleden jeugd had getraind in Duitsland toen hij daar werkte. Ze vertelden mij dat ze gevraagd waren door de president om als zaakwaarnemer op te treden voor mij.  Ik gaf natuurlijk direct aan dat ik een eigen zaakwaarnemer heb en dat hij altijd mijn zaken behartigd bij de clubs. Het leek alsof er ze er niets van begrepen, maar ze waren heel gedienstig om mijn koffers te tillen en de deuren op te houden.

De eerste ontmoeting met de president was bijzonder. In een groot kantoor achter een groot bureau zat hij met een dikke sigaar en kralen in zijn hand klaar om mij te ontvangen. Op twee stoelen in de hoek zaten zeer stevige kerels wat te lezen. Al snel werd me duidelijk dat deze heren zijn persoonlijke bodyguards waren. Vier dagen ben ik gebleven en vele gesprekken hebben we met elkaar gevoerd over het beleid en de toekomst van Niki Volos.

Ik ging terug naar Nederland met de afspraak dat we na een paar dagen contact zouden hebben om te bespreken of we samen verder gingen. Ik was inmiddels erg enthousiast geworden. Had overal info gevraagd en zag het avontuur wel zitten. De president belde keurig na twee dagen op en zei dat hij graag met mij in zee wilde.

En vanaf dat moment begonnen de problemen…..

De president dacht dat ik met de Griekse mensen die mij opgehaald hadden de zaken zou afhandelen. Natuurlijk gaf ik aan dat ik dat niet wilde en een eigen zaakwaarnemer had. Hij liet zaken open en gaf aan dat ik dat zelf maar moest regelen. Ik liet mijn zaakwaarnemer bellen om mondelinge afspraken verder uit te werken met hem.

Ik ging terug naar Griekenland om me verder te verdiepen in de club. Daar aangekomen werd ik weer opgehaald door dezelfde mensen als de eerste keer. Alleen waren ze nu niet zo vriendelijk. Agressief gaven ze in gebrekkig Duits aan dat ik hen moest betalen voor het in contact komen met Niki Volos. In doodse stilte en keihard rijdend zetten ze me af bij het kantoor van de president. Ik vroeg me tijdens de rit af waar ik in was terechtgekomen.  Ditmaal begeleiden ze mij tot naar binnen in het kantoor. Bij de president aangekomen vertelde ik hem weer dat ik niets met de beide heren te maken wilde hebben en me alleen me liet vertegenwoordigen door mijn Nederlandse zaakwaarnemer.

Maar zo gemakkelijk kwam ik niet van deze vermeende bemiddelaars af. Ze hadden inmiddels mijn telefoonnummer te pakken en belden met dreigende mededelingen. Er verschenen verhalen in het plaatselijk krantje over “onbetrouwbaarheid van de nieuwe Nederlandse trainer”. Ook de president hield zich niet afzijdig en ondersteunde hun verhaal “omdat dat in Griekenland altijd zo ging”.

Omdat ik bleef weigeren hen als zaakwaarnemer in te schakelen betaalde de president hen uiteindelijk tot mijn opluchting zelf een vergoeding. Ik heb hen nooit meer gezien of iets van hen gehoord.

Zonder naïef te zijn wist ik donders goed dat ik aan een avontuur begon en alles anders zou zijn dan in Nederland. Maar ik dacht op dat moment dat ik de ergste waanzin wel beleefd zou hebben. 

Ik ging aan de slag en sloot ik me op in een hotel in hartje Athene om de hele dag gesprekken te voeren met mensen van de club, spelers, spelers-makelaars en om naar videobanden te kijken van spelers. Ontzettend veel videobanden heb ik daar bekeken. Niki Volos mocht maar drie buitenlandse spelers hebben en maar vier spelers boven de 24 jaar. Dit i.v.m. de regels in Griekenland die dit stellen als een club ooit in financiële probleem geweest is.  En dat was zo voordat deze eigenaar de club had overgenomen. Nu was het een gezonde club die stapjes wilde maken om uiteindelijk over 5 jaar bij de top 8 te spelen.

Ook in Athene had ik vele uitstekende gesprekken met de president en we wisten precies welke route we gingen volgen. Ik had mijn staf klaar. We hadden nieuw spelers gehaald en we maakten een plan hoe we stap voor stap de eerste 6 maanden door zouden komen als club.

Vanaf de eerste dag hebben we met het hele team keihard gewerkt bij deze prachtige club. Er was helemaal niets aanwezig: nog geen bord om iets op te schrijven. Zelfs de kleding was de eerste trainingsdag niet aanwezig, waardoor iedereen met zijn eigen privé kleding op het trainingsveld stond. Met veel trekken en leuren kwam er beweging in de mentaliteit en kregen we grip op de organisatie. We kregen betere spelers en konden daardoor de mindere aflaten vallen. We kregen laptop voor video-opname. We kregen hartslag meters.  Elke dag zetten we een stapje in de richting van een professionele club. We begonnen zelfs met de jeugd te werken, onder 19 te trainen en jeugdtrainers te helpen. Kortom, we voelden ons prettig en hadden vertrouwen in de toekomst.

Dagelijks sprak ik de president en we zaten duidelijk steeds op een lijn. Vaak vertelde hij mij wanneer ik iets probeerde te veranderen: “Blijf die Nederlandse trainer, blijf me helpen de cultuur te veranderen”! Tot de eerste competitie wedstrijd uit tegen Olympiakos Piraeus……… 

Met 3-1 verloren we. Een verlies wat in de media juist positief afgedaan werd als een winst vanwege de speelstijl, de Nederlandse trainer en inzet van het Niki Volos Team. Maar niet voor de president! Vanaf die dag leefde ik in een totale waanzin naar zijn grillen. Hij was amper nog te benaderen, hield toespraken in de kleedkamer met zijn de bodyguards dreigend naar de spelers. Zijn vriendinnetje, die ik eerder betrapte in de massageruimte, werd voorzitter van de raad van bestuur. Het voedingsbeleid moest ineens weg, medicijnen kregen we niet meer.  Het stadion werd niet meer schoongemaakt. De eerste klachten over wanbetaling kwamen om de hoek kijken. Medewerkers en ook spelers van de club die dagelijks met ons mee knokten om de zaak te professionaliseren werden niet meer betaald. Na dat eerste verlies was het wedstrijd om dagelijks met het team te overleven.  En de problemen werden almaar groter tot ik na drie wedstrijden tegen Olympiakos Piraeus, Atromitos, en PAOK  Saloniki, 3 topteams in Griekenland maar ook op Europees niveau behorende bij de top, ontslag kreeg en kon vertrekken.

Drie wedstrijden en nul punten….. maar wel een ploeg waarin het individu dagelijks beter werd en het team steeds beter ging spelen. Spelers die fit werden: jonge jongens die nog nooit op het hoogste niveau gespeeld hadden. Langzaam hadden we een balans gevonden in de Nederlandse en Griekse werkwijze en konden we zeggen dat we op een professionele manier aan het werken waren.

Op 16 september na mijn ontslag gooide de president het roer volledig om en ging weer verder op de Griekse werkwijze. Geen voedingsbeleid, veel fysiek trainen, geen tactische training, geen video en eenmaal trainen per dag. Alles wat we opgebouwd hadden, gooide hij in een dag weg.  De resultaten holden achteruit.

Mijn avontuur was voorbij en de club Niki Volos speelde nog een paar wedstrijden tot de president zelf ineens vertrok en de club zelfs geheel uit de competitie genomen werd. Echt waanzin ten top en de te bizar voor woorden!  Want dat was zeker niet nodig geweest als ze doorgegaan waren op de ingezette weg. De fans van Niki Volos wensen de president niet veel goeds. Waanzin dat deze man met macht zo veranderde en een club kapotmaakte.  Over mijn belevingen daar kan ik een boek vol schrijven.  Misschien moet ik dat ook echt eens gaan doen.