Vader en Zoon

Ik heb denk ik wel alles meegemaakt in de voetballerij. Successen gevierd, nederlagen geleden, gehuild en heel veel gelachen. Kennisgemaakt met bijzondere mensen. Mogen helpen aan de ontwikkeling van geweldige talentvolle jonge mensen, maar ook talenten zien mislukken door invloed van hun omgeving, media-aandacht en geld.  Gezien en ervaren hoe de invloed van media kan zijn op beeldvorming t.a.v. mensen die werken in de voetballerij. Soms zelfs zonder gedegen journalistiek onderzoek of gebaseerd op geruchten en roddels. 

In deze blog zal ik jullie regelmatig feedback en inzicht geven in deze bijzondere wereld. Ik zal jullie deelgenoot maken van de zaken die ik persoonlijk meemaak of mijn visie geven op actuele gebeurtenissen. Soms vanuit het perspectief als trainer, soms vanuit oogpunt van mezelf en soms met de bril op van de hoofdtrainer.  Mijn visie op de maatschappij en het bedrijfsleven zal ik zeker in de context betrekken. 

Dit weekend was ik getuige van het 22^ste landkampioenschap van PSV. Op zich is het altijd leuk om een ploeg landskampioen te zien worden. Maar PSV heeft een streepje voor bij mij: de club in het Brabantse land waar ik geboren en opgegroeid ben. En die natuurlijk ook mijn oud werkgever is.  Ik werkte er als hoofd Jeugdopleiding. Dit kampioenschap was echter met name heel bijzonder omdat mijn zoon Rai speler is van deze succesvolle selectie.

Zaterdagavond ben ik op tijd naar de wedstrijd gegaan om vooral maar niets te missen van deze avond. Het blijft mooi om bij PSV binnen te komen en direct warm ontvangen te worden door de vele oude bekenden. Mensen zoals Ron Verkerk en Mart van de Heuvel die al zoveel jaren bij deze club werken en die samengewerkt hebben met zo veel personen. Als zulke mensen je nog zo warm welkom heten, dan doet dat wel iets met mij. In de business ruimte kom ik ook nog collega’s tegen: Ernie Brandts en Berry van Aerle, echte PSV coryfeeën.

Als de opstelling wordt opgelezen en ik de naam hoor van mijn zoon, krijg ik toch kippenvel. In deze wedstrijd…..weliswaar als wissel speler, maar toch hij is erbij. Een gewone Brabantse jongen die nu al bezig is met zijn 10^de seizoen bij PSV en zijn eerste jaar bij de A selectie van deze club. Nog geen 20 jaar is hij en hij mag dit meemaken: op het veld, daar waar het gebeurt!

Op dat moment gaan mijn gedachten terug naar zijn jeugdjaren: Als kleine jongen wilde hij maar een ding en dat was voetballen. Voor een vader is dat natuurlijk geweldig: je eigen kind dat samen met jou die enorme passie deelt voor de voetballerij.

In mijn periode als amateur trainer ging hij al mee met mij. Vaak samen met mijn oudste dochter, keken we wedstrijden van de A jeugd, wedstrijden in het zaterdag voetbal. Overal nam ik hem mee naar toe. Toen ik mijn intrede deed in het betaald voetbal in 1998 werd dit alleen nog maar erger. Ik ging nog meer wedstrijden bekijken en was full time met mijn passie bezig. Samen in de auto onderweg naar een wedstrijd zaten we dan uitgebreid te praten over het voetbal. Op de heen weg vaak over zijn eigen wedstrijd of de wedstrijd van mijn team. Op de terug weg hadden we het vaak over de wedstrijd die we gezamenlijk hadden gezien. En regelmatig was ik zeer verrast door zijn inzichten. Hij was altijd bezig met de vraag “Waarom doet de speler die actie en waarom maakt hij niet een andere keuze?” Altijd was hij bezig met een tactisch vraagstukken.  Ook viel me iets anders op bij hem: zijn zelfreflectie over zijn eigen gespeelde wedstrijd.

Wanneer de kampioenswedstrijd bijna start, zie ik hem op het veld. Vanaf mijn stoel kon ik hem goed zien en zie ik dat hij aan het zoeken is naar me. We hebben kort oogcontact maar dat is meer dan voldoende voor hem en voor mij om verder dagdromen.

Ik zie hem nog staan als 6 jarig jongen met het Nederlands elftal shirtje aan. Hardop mee aan het zingen met het volkslied. Ik zie zo zijn eerste wedstrijd bij de F’jes van RKSV Schijndel voor me. Het enthousiasme en de wil om te spelen waren toen al zeer duidelijk aanwezig.

Ik herinner me de overstap naar SVN Landgraaf waar hij opviel omdat hij wedstrijden besliste. De eerste trainingssessie bij Roda JC, waar hij in aanraking kwam met kritiek omdat mensen dachten dat hij deze kans bij Roda JC kreeg omdat zijn vader hoofdtrainer was. Hij liet op eigen kracht zien dat het terecht was dat hij aangenomen werd bij Roda JC. Daarna de eerste buitenlandse belangstelling vanuit Duitsland.

En dan het moment dat PSV informeert of hij daar wil komen voetballen!!

Geen moment twijfelde hij. Dit was zijn droom: De lange weg naar de top was begonnen. Vele uren trainen, vele uren alleen in de bus naar Eindhoven, vele activiteiten afzeggen omdat het niet paste in zijn doordeweekse schema. Het was school, trainen, eten en slapen voor hem. Vele opofferingen heeft het gedaan. Hij heeft moeten leren omgaan met kritiek, met vooroordelen van mensen die dachten dat hij voetbalde bij PSV omdat ik, zijn vader, er werkte.

Vanaf de B jeugd ging het hard met zijn carrière. Hij werd Europees kampioen met het Nederlands elftal onder 17. Hij won de beker als aanvoerder van de A jeugd van PSV. Uiteindelijk mocht hij mee op trainingskamp, mee naar Korea met PSV. Hij scoorde daar nog een doelpunt bij de afscheidswedstrijd van Ji Sung Park . En uiteindelijk maakt hij dan volledig bij de A selectie van PSV zijn competitiedebuut. Een Europees debuut nog wel. En dan de kans om landskampioen te worden van Nederland.

De scheidsrechter fluit en de wedstrijd begint. Mijn dagdroom is voorbij ik focus me nu op de wedstrijd en ook de geweldige sfeer in het stadion .

Heel bijzonder was het om dit mee te mogen maken en ik besef me erg goed dat dit niet voor iedere vader weggelegd is. Geweldig is het te ervaren dat je kind bezig is met het maximale uit zijn talenten te halen om uiteindelijk een prachtige carrière te gaan maken. Hij en ik weten ook erg goed dat hij nog stappen moet maken in zijn ontwikkeling. Hij weet dat ontwikkeling nog boven inkomsten gaat. En hij heeft nog een lange weg af te leggen. Op eigen kracht.

Rai is niet langer meer de zoon van Wiljan Vloet, zoals zovelen altijd zeiden. Nee… Wiljan Vloet is de vader van Rai Vloet, speler van Landskampioen PSV 2014 -2015.