WAANZIN
Begin april kreeg
ik een telefoontje vanuit Griekenland. Het was een spelersmakelaar die vroeg
wat ik aankomende seizoen ging doen. Ik
antwoordde dat ik dit nog niet wist en dat ik aan het rondkijken was voor
mogelijkheden. De man vroeg me of ik ook weer in Griekenland wilde werken als
de mogelijkheid zich voordeed. Daar moest ik toch wel eventjes over nadenken.
Ik beloofde hem binnen paar dagen terug te bellen met een antwoord…
Er ging van alles
door mijn hoofd heen. De eventuele mogelijkheid om weer trainer te zijn in het
buitenland, het wonen in een ander land.
Het missen van mijn kinderen, vriendin en kinderen. Ik moet wel zeggen: Ik vind Griekenland een geweldig
land om te wonen. In de paar maanden dat ik er woonde ben ik echt, en dan vooral
van de regio Volos/Agria, gaan houden. Maar
zou ik weer binnen een Griekse voetbalclub willen gaan werken?
Mijn gedachten gaan
terug naar een telefoontje dat ik kreeg van de eigenaar van Niki Volos in begin juni 2014. Hij vroeg
of ik trainer wilde worden van zijn club. De club Niki Volos was gepromoveerd
naar het hoogste niveau van het betaald voetbal in Griekenland. De eigenaar (in Griekenland noemen ze dat “de
president”) had info gevraag bij Yannis Anastasiou , trainer van Panthinaikos en
oud speler onder mij bij o.a. Roda JC en Sparta Rotterdam. De president wilde een Nederlandse stijl van werken hebben binnen
zijn club. De hele club moest een
Nederlands karakter krijgen en daarvoor vond hij mij de juiste man.
Twee dagen na het
telefoontje zat ik a in het vliegtuig naar Griekenland toe. Op het vliegveld in
Athene werd ik ontvangen door 3 mensen, die ik geen van allen kende. Ik
vermoedde dat het medewerkers van de president waren. In de auto naar de
president kwam het gesprek langzaam op gang.
Twee spraken er alleen Grieks en 1 was een oudere man die in het verleden
jeugd had getraind in Duitsland toen hij daar werkte. Ze vertelden mij dat ze
gevraagd waren door de president om als zaakwaarnemer op te treden voor
mij. Ik gaf natuurlijk direct aan dat ik
een eigen zaakwaarnemer heb en dat hij altijd mijn zaken behartigd bij de
clubs. Het leek alsof er ze er niets van begrepen, maar ze waren heel
gedienstig om mijn koffers te tillen en de deuren op te houden.
De eerste
ontmoeting met de president was bijzonder. In een groot kantoor achter een
groot bureau zat hij met een dikke sigaar en kralen in zijn hand klaar om mij
te ontvangen. Op twee stoelen in de hoek zaten zeer stevige kerels wat te lezen.
Al snel werd me duidelijk dat deze heren zijn persoonlijke bodyguards waren. Vier
dagen ben ik gebleven en vele gesprekken hebben we met elkaar gevoerd over het
beleid en de toekomst van Niki Volos.
Ik ging terug naar
Nederland met de afspraak dat we na een paar dagen contact zouden hebben om te
bespreken of we samen verder gingen. Ik was inmiddels erg enthousiast geworden.
Had overal info gevraagd en zag het avontuur wel zitten. De president belde
keurig na twee dagen op en zei dat hij graag met mij in zee wilde.
En vanaf dat
moment begonnen de problemen…..
De president dacht
dat ik met de Griekse mensen die mij opgehaald hadden de zaken zou afhandelen. Natuurlijk
gaf ik aan dat ik dat niet wilde en een eigen zaakwaarnemer had. Hij liet zaken
open en gaf aan dat ik dat zelf maar moest regelen. Ik liet mijn zaakwaarnemer
bellen om mondelinge afspraken verder uit te werken met hem.
Ik ging terug naar
Griekenland om me verder te verdiepen in de club. Daar aangekomen werd ik weer
opgehaald door dezelfde mensen als de eerste keer. Alleen waren ze nu niet zo
vriendelijk. Agressief gaven ze in gebrekkig Duits aan dat ik hen moest betalen
voor het in contact komen met Niki Volos. In doodse stilte en keihard rijdend
zetten ze me af bij het kantoor van de president. Ik vroeg me tijdens de rit af
waar ik in was terechtgekomen. Ditmaal
begeleiden ze mij tot naar binnen in het kantoor. Bij de president aangekomen vertelde
ik hem weer dat ik niets met de beide heren te maken wilde hebben en me alleen
me liet vertegenwoordigen door mijn Nederlandse zaakwaarnemer.
Maar zo
gemakkelijk kwam ik niet van deze vermeende bemiddelaars af. Ze hadden
inmiddels mijn telefoonnummer te pakken en belden met dreigende mededelingen. Er
verschenen verhalen in het plaatselijk krantje over “onbetrouwbaarheid van de
nieuwe Nederlandse trainer”. Ook de president hield zich niet afzijdig en
ondersteunde hun verhaal “omdat dat in Griekenland altijd zo ging”.
Omdat ik bleef
weigeren hen als zaakwaarnemer in te schakelen betaalde de president hen
uiteindelijk tot mijn opluchting zelf een vergoeding. Ik heb hen nooit meer
gezien of iets van hen gehoord.
Zonder naïef te
zijn wist ik donders goed dat ik aan een avontuur begon en alles anders zou
zijn dan in Nederland. Maar ik dacht op dat moment dat ik de ergste waanzin wel
beleefd zou hebben.
Ik ging aan de
slag en sloot ik me op in een hotel in hartje Athene om de hele dag gesprekken
te voeren met mensen van de club, spelers, spelers-makelaars en om naar videobanden
te kijken van spelers. Ontzettend veel videobanden heb ik daar bekeken. Niki Volos
mocht maar drie buitenlandse spelers hebben en maar vier spelers boven de 24
jaar. Dit i.v.m. de regels in Griekenland die dit stellen als een club ooit in
financiële probleem geweest is. En dat was
zo voordat deze eigenaar de club had overgenomen. Nu was het een gezonde club
die stapjes wilde maken om uiteindelijk over 5 jaar bij de top 8 te spelen.
Ook in Athene had
ik vele uitstekende gesprekken met de president en we wisten precies welke
route we gingen volgen. Ik had mijn staf klaar. We hadden nieuw spelers gehaald
en we maakten een plan hoe we stap voor stap de eerste 6 maanden door zouden
komen als club.
Vanaf de eerste
dag hebben we met het hele team keihard gewerkt bij deze prachtige club. Er was
helemaal niets aanwezig: nog geen bord om iets op te schrijven. Zelfs de
kleding was de eerste trainingsdag niet aanwezig, waardoor iedereen met zijn
eigen privé kleding op het trainingsveld stond. Met veel trekken en leuren kwam
er beweging in de mentaliteit en kregen we grip op de organisatie. We kregen betere
spelers en konden daardoor de mindere aflaten vallen. We kregen laptop voor
video-opname. We kregen hartslag meters.
Elke dag zetten we een stapje in de richting van een professionele club.
We begonnen zelfs met de jeugd te werken, onder 19 te trainen en jeugdtrainers te
helpen. Kortom, we voelden ons prettig en hadden vertrouwen in de toekomst.
Dagelijks sprak ik
de president en we zaten duidelijk steeds op een lijn. Vaak vertelde hij mij
wanneer ik iets probeerde te veranderen: “Blijf die Nederlandse trainer, blijf
me helpen de cultuur te veranderen”! Tot de eerste competitie wedstrijd uit tegen
Olympiakos Piraeus………
Met 3-1 verloren
we. Een verlies wat in de media juist positief afgedaan werd als een winst
vanwege de speelstijl, de Nederlandse trainer en inzet van het Niki Volos Team.
Maar niet voor de president! Vanaf die dag leefde ik in een totale waanzin naar
zijn grillen. Hij was amper nog te benaderen, hield toespraken in de kleedkamer
met zijn de bodyguards dreigend naar de spelers. Zijn vriendinnetje, die ik
eerder betrapte in de massageruimte, werd voorzitter van de raad van bestuur.
Het voedingsbeleid moest ineens weg, medicijnen kregen we niet meer. Het stadion werd niet meer schoongemaakt. De
eerste klachten over wanbetaling kwamen om de hoek kijken. Medewerkers en ook
spelers van de club die dagelijks met ons mee knokten om de zaak te
professionaliseren werden niet meer betaald. Na dat eerste verlies was het
wedstrijd om dagelijks met het team te overleven. En de problemen werden almaar groter tot ik
na drie wedstrijden tegen Olympiakos Piraeus, Atromitos, en PAOK Saloniki, 3 topteams in Griekenland maar ook
op Europees niveau behorende bij de top, ontslag kreeg en kon vertrekken.
Drie wedstrijden
en nul punten….. maar wel een ploeg waarin het individu dagelijks beter werd en
het team steeds beter ging spelen. Spelers die fit werden: jonge jongens die
nog nooit op het hoogste niveau gespeeld hadden. Langzaam hadden we een balans gevonden
in de Nederlandse en Griekse werkwijze en konden we zeggen dat we op een professionele
manier aan het werken waren.
Op 16 september na
mijn ontslag gooide de president het roer volledig om en ging weer verder op de
Griekse werkwijze. Geen voedingsbeleid, veel fysiek trainen, geen tactische
training, geen video en eenmaal trainen per dag. Alles wat we opgebouwd hadden,
gooide hij in een dag weg. De resultaten
holden achteruit.
Mijn avontuur was
voorbij en de club Niki Volos speelde nog een paar wedstrijden tot de president
zelf ineens vertrok en de club zelfs geheel uit de competitie genomen werd. Echt
waanzin ten top en de te bizar voor woorden!
Want dat was zeker niet nodig geweest als ze doorgegaan waren op de
ingezette weg. De fans van Niki Volos wensen de president niet veel goeds.
Waanzin dat deze man met macht zo veranderde en een club kapotmaakte. Over mijn belevingen daar kan ik een boek vol
schrijven. Misschien moet ik dat ook echt
eens gaan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten